Kakaibang Multo

Minumulto ako! Pilit ko man itong kinakalimutan, araw-gabi pa rin niya akong binabalikan!

Sa nakalipas na dalawamput-isang buwan at isang linggo, unti-unting nawawalan ng saysay ang anim na taong iginugol ko sa pag-aaral sa USM. Sa aking kasalukuyang katayuan, ang aking propesyon ay parang isang kaluluwa—nandiyan lang sa isang tabi, nagpaparamdam, ngunit hindi ko nakikita ang kanyang silbi! ...sa bagay, kung hindi marahil sa aking natapos sa Pilipinas, hindi rin siguro ipinagkaloob ng Australian Immigration ang hawak kong visa ngayon.

Isang napakasamang bangungot para sa akin ang magtrabaho bilang isang karaniwang magmamanok dito sa Australia! Kinikilabutan akong suungin araw-araw ang makapal na alikabok, at ang nakasusulasok na amoy at hibla ng mga balahibo ng manok na nakalutang sa hangin sa loob ng shed! Kahindik-hindik ang mamulot at maglibing ng daan-daang mga patay na manok araw-araw! Nakakakilabot ang magpatakbo at maglingap ng isang napakalaking manukang may mga makabagong kagamitang mekanikal at elektrikal! Nakakaduwag ang magtrabahong mag-isa sa gabi, pati ang tumira sa isang nilisang bahay na napakalayo sa kabihasnan!

Nakakatakot! May nagpaparamdam... Tumatayo ang aking mga balahibo sa nakalipas na limang araw dahil nararamdaman ko ang kawalan ng gana sa aking pang-araw-araw na mga gawain. Nagsisilundagan ang mga daga sa loob ng aking dibdib dahil parang ayaw ko nang ipagpatuloy ang sinimulan kong laban para sa aking mataas na PangaRap!

Natatakot rin naman akong biglang lisanin ang manukang ito. Nangangamba akong mawalan ng trabaho sa gitna ng pandaigdigang krisis sa ekonomiya... Ikinakatakot kong umuwi sa Pilipinas at maging isang palamunin ng aking ina! Ano kaya ang naghihintay sa akin pagdating ko sa aking Bayang matagal ko na ring iniwan? Iuunat kaya Niya ang Kanyang mga braso upang ako'y yakapin pagbaba ko ng eroplano, o ako’y katakutan at palalayasin na tulad ng isang dyablo?

Ayaw kong tumanggap o humarap sa kasindak-sindak na mga panlalait, kaya takot rin akong basta nalang susuko sa labang ito. Ayaw kong tawaging isang batang takot sa multo o isang batang talunan!

Limang buwan na lang sana ang aking hihintayin at matutupad na rin ang aking pinaPangaRap! 154 na tulog nalang sana at ako’y makakalabas na mula s4 kulun5ang i7o, at malaya ko na ring masisilayan ang bukang-liwayway na hindi na isang bilanggo sa rehas ng aking mga PangaRap! 154 na araw nalang sana ang aking titiisin, pero bakit ako ngayo’y minumulto ng napakaraming mga katanungan at walang humpay na binabagabag ng di mabilang na mga kinatatakutan?

Paubos na yata ang aking katapangang harapin ang mga katakot-takot na pagsubok! ...mga pagsubok para sa isang beterinaryong Pilipino—na piniling maging isang karaniwang magmamanok sa ibang bansa.

Dito sa mundo, ang daming multo!

A Glow in the Dark

Can't Wait
Originally uploaded by Chook-minder's Lens

I am in a hurry! I can’t wait to see the sunset everyday! I don’t know if the season has been conspiring with my stars, but for the past couple of spring months my days seemed to be longer as it had been equally very tiring!

Unlike before, I am starting to prefer dusk than dawn... Fourteen hours of daylight is too much for me to stay awake, struggling amidst the battle for my victory over my ambitious goals!

My eyes would often get misty because of tears so I haven’t had an excellent sight to gaze over the verdant hills, and I had failed to watch the colourful blossoms as it gradually opened from innocent buds. My physique has been drained by my daily poultry farm routine and my mind has been preoccupied by enormous riddles of my own, that I myself couldn’t even find answers while I’m awake.

I am in a hurry! I am having a countdown for every sundown. I couldn’t wait to see what lies ahead of me in this Land Down Under. I wanted to see the edge of the sun’s disc to quickly disappear below the wide western horizon because it means my hustling hours would be over. I would love to see the intense red and orange hues up in the sky because it signifies another opportunity to slumber, hoping that in my dreams I could unlock the mysteries and finally find the answers hidden behind the darkness of my busy days!

Sunset at the Poultry Farm, Port Wakefield, S.A., Australia

Boundless Odyssey

Hughes Engine House, Copper Mining c.1862, Moonta, S.A., Australia

I’ve been in this journey for almost three decades, yet I haven’t discovered what I’m travelling for. I am extremely exhausted at this moment! My water receptacle is almost empty, and there’s nothing left in my purse except some breadcrumbs.

My tattered winter clothes have been gradually torn by time, and my flimsy woollen blanket has lost its power to insulate me from the cold breeze overnight!

During the day, the sunshine is becoming brighter and its rays are painfully skin-penetrating! I’ve been exposed to countless sandstorms, and had encountered vicious typhoons!

Am I really destined to travel this relentless journey?

I've been inspired by this structure I found along the way... It has been there since 1862. It had served its purpose and had been abandoned after which. Amidst the tests of times, it is still standing brave and strong, and has never been forgotten by every generation! Despite its physical senility, it still allures the attention of all travellers, and is being captured by the lenses of countless photographers.

Si Chooky

Kung ang isang Anghel ay may (dating) alaga, ako ay meron din. Hindi ito nangangagat, ngunit may kakayahan itong manuka. Kaya hindi ko siya ginagalit, para hindi niya ako tukain! Pasensiya ka na Paperdoll, usapang manok na naman uli tayo. Siguro nga sawang-sawa na kayo sa manok, huwag kayong mag-alala, magpo-post din ako sa susunod ng hindi tungkol sa manok. Sa ngayon, hayaan niyo munang ipakilala ko sa inyo ang aking alaga.

Ang pangalan niya ay Chooky, heto siya noong kapipisa pa lamang niya.

Ngayon, heto na siya. 46 na araw na ang edad niya ngayon.

Huwag kayong matakot, baka isipin niyong katapusan na ng mundo. Ganito kasi ang ating paniniwala, kapag may makitang kakaiba, magugunaw na raw ang mundo. Alam kong Diyos lang ang nakakalam kung kailan, pero siguro hindi pa naman. Kaya si Chooky huwag nating sisihin o katakutan, huwag rin sana ninyong isiping siya ay isang salot sa sanlibutan!

Sa daigdig ng Medisina at Agham, ang kasong ito ay tinatawag na Congenital Anomaly. Anomalya?! Huwag rin sana ninyong isiping si Chooky ang dahilan ng mga anomalya sa ating lipunan. Walang siyang kinalaman, dahil si Chooky ay isa lamang hamak na tandang!

Chicken Breast

I really feel sorry for this flock because they haven’t savoured the taste of milk in their entire life! Tonight, they are leaving for the dressing plant; so they’ll surely going to lose their chance to sip even a single drop of milk because they’re destined to become breast fillets tomorrow.

I am aware of my chicken’s absolute ignorance about milk, so I never attempted, even once, to flood their drink lines with this liquid food... the fluid that is perfectly nutritious, so powerful to survive neonatal mammals from the attack of every fatal disease and possible starvation!

HOW MANY VICTORIOUS BLOGGERS WOULD have possibly failed to exist in the blogosphere hadn’t their mouth been fed with milk when they were still young? How many successful bloggers could possibly maintain good perception and thoughts through effective neurotransmission; or would they triumph against tooth decay and bone problems as they age without the aid of this calcium-rich drink?

UNDENIABLY, EVERYBODY IS IN DEBT to the ‘organ’ that mysteriously manufactures and secretes this very essential food in every mammalian life! This world would never be the same without this pair of glands—the glands that have been purposely created as part of the body for the sustenance of the ‘young’ life.

But my heart is bleeding to know that these powerful glands could at times become feeble in helping itself to win over its own battle against the deadly malignant growth! I am deeply saddened by the fact that the glands that give life are the same glands that could possibly end life!

In this case, my chickens are still very lucky. They do have huge breast, but this is not their worry.

---------------------------------------------------------------------------
21 October 2008; 10:30pm.

While I was waiting for the truck and the chicken catchers to arrive for the scheduled harvest, I received a message that a close relative is in the most challenging stage of her fight against breast cancer. I couldn’t restrain My Quill, and this is what it had scribbled!

Maling Akala

Pwede ba akong humindi? Maniniwala ba sila kung aking sasabihing wala akong pera kaya hindi ko sila matutulungan sa gitna ng kanilang madaliang pangangailangan? Pwede ko bang gawing dahilang may binabalak akong bilhin para sa aking sarili?

May kaunti naman akong naimpok, subalit ito’y nakalaan para sa isang sasakyan. Hindi ito luho, dahil sa layo nitong nayong aking kinalalagyan, ang isang sasakyan ay sadyang kailangan! Matagal-tagal ko na rin itong pinag-iipunan, dahil hindi naman pwedeng lahat ng aking kinikita ay mapupunta lang kaagad sa iisang bagay.

Marami rin akong pinagkakagastusan, at pinaghahandaan ko rin ang aking kinabukasan. Bumibili rin ako ng makakain, at kailangan ko ring iayon ang aking mga bihisan sa pabagu-bagong panahon. Nararamdaman ko na rin ang sintomas ng pandaigdigang krisis sa ekonomiya, dahil ngayon, nasa gitna rin ng matinding pagsubok ang katatagan ng salaping aking kinikita.

Maniniwala ba sila sa katotohanang wala talaga akong labis na perang pwedeng maipautang? Maniniwala kaya silang ang isang karaniwang magmamanok dito sa Australia ay hindi naman mayaman?

Ako’y nasasakal! Dama ko ang matinding hapit ng kanilang paniniwalang ako’y namumulot lang ng limpak-limpak na salaping anumang oras ay pwede kong ipamigay o di kaya’y ipahiram! Paano ko kaya maiaabot ang susi sa Pilipinas upang mabuksan ang nakakandado nilang isipang punong-puno ng maling akala? Ang totoo, hindi ko rin naman kasi hawak ang susing iyon, ang susing sa akin sana’y magpapalaya mula sa napakasikip na tanikala ng kanilang maling paniniwala!

Ako’y nahirapang huminga, kaya ako’y bumigay rin... At sa aking ‘pagbitaw,’ ang minimithi kong sasakyan ay kasabay ring pumanaw!

Dine-in or Take-out?

Napakarami kong natuklasan noong unang day-off ko rito sa Australia, nasa Queensland pa ako noon. Maaga akong nagising at nag-drive papunta sa isang pinakamalapit na city, ang Toowoomba. 80kms layo nito mula sa workplace namin.

Pumasok ako sa kanilang munti at ipinagmamalaking mall—ang Grand Central. Diretso kaagad sa food court at excited ako nang makita ko ang McDonald’s at KFC. May Red Rooster at Hungry Jack’s naman pero hindi ko ito pinansin, doon na ako sa mas kilala at kabisado kong kainan, siyempre.

Bigla akong nalungkot nang malaman kong ang McDonald’s at KFC sa Australia ay hindi pala naghahain ng kanin! Kung sa Pilipinas may extra rice at extra gravy pa 'ko, dito kailangan ko na palang kalimutan ‘yun. Di na rin kasi uso ang magbigay o magbenta pa ng extra gravy rito. Nagulat din ako nang biglang ngumiti ang nasa counter nang binanggit ko salitang ‘French fries.’ ‘CHIPS’ kasi ang tawag nila sa pritong patatas dito, at doble ang laki ng hiwa kaysa sa Pilipinas!

Nagpasya akong sa KFC nalang kumain kasi nandoon ang paborito kong pritong manok. ‘Two-piece feed’ ang in-order ko—dalawang pirasong original recipe fried chicken (ang paborito kong thigh part, wala ring hot and spicy rito), mashed potato, CHIPS and a roll (isang maliit at malambot na tinapay na may linga sa ibabaw), plus a can of softdrink. Kung hindi ako nagkakamali nasa Au$7 ang halaga nito noon.

“Anything else?” tanong ng napakagandang cashier!

“That’s all, thank you” sagot ko.

Pindot-pindot at, aba nagtanong ulit!

“Hav-it-hee- O-tayk a-way?”

Hindi ako nakasagot agad! Inulit niya ang tanong niya sa akin, “So-ri, hav-it-hee O-tayk a-way?” sabay ngiti!

HAVE IT HERE or TAKE-AWAY? Kayo, masasagot nyo kaya kaagad kapag tinanong kayo ng ganito?

---------------------------------------------------------
Sorry, hindi ko po nakunan ng litrato ang napakagandang cashier!

Ang Lahing Matibay

Sa darating na taong 2018 ay posibleng hindi na puproblemahin ang nakakahawa, nakamamatay at kinatatakutang bird flu (September 2008 isyu ng Poultry International). Nilalayon ng pag-aaral at pananaliksik ng mga dalubhasa sa United Kingdom na makapaglikha ng isang lahi ng manok na may likas na resistensiya at kakayahang puksain ang Avian Influeza H5N1 virus!

Ngunit ang mga viruses ay makapangyarihan, mayroon silang kakayahang regular at patuloy na magbagong-anyo sa loob ng katawan ng isang tao o hayop –isang dahilan kung bakit napakahirap silang puksain. Hindi kaya maaaring may panibagong anyo at mas nakamamatay na uri ng bird flu virus na namang susulpot bago pa man mailabas ang may malakas na resistensiyang lahi ng manok sa 2018?

Sa makabagong panahon, halos wala nang imposible sa katalinuhan ng tao. Kaya handa akong maghintay, mananalangin at aasang ang proyektong ito’y magtatagumpay!

KAILAN KAYA MAGKAKAROON NG PAG-AARAL at pananaliksik na ang layon ay makalikha ng mga lahi ng taong hindi sakim sa kayamanan? ‘Yong isang proyektong sasadyaing makagawa ng mga lahi ng taong likas na may kasiyahang-loob at puno ng pagmamahal sa kaniyang kapwa tao? Sa makabagong panahong punong-puno ng karunungan, maari kaya itong makamtan?

Kapag ang ating pamahalaan ay maglalaan ng ‘isang bayong may laman’ (pwede ring doblehin tulad ng nakasanayan) para sa proyektong ito, ako’y magkukusang-loob na ihinto na ang pagiging isang chook-minder, magboboluntaryo na akong maging isang mananaliksik upang makatulong sa paggawa ng panibagong lahi ng tao.

A Cup of Coffee

a cup of coffee
Originally uploaded by Chook-minder's Lens

Tatay left us 2,312 days ago. I was still working in Luzon that time. Nanay told me that 4 days before he left, he only said, "I am going." Nothing more, nothing less. He didn't even explain why he was leaving. Before I could react to what my mother had told me, my eyeballs were already floating on my flooding tears!

I can't understand why Tatay had the courage to do it. My younger brother has just graduated from college and our younger sister was still in her senior year in the secondary school that time.

Despite the continuous development in communication technology, our family has neither received any message nor any news from him since then. He must be very happy of his new life in another foreign land for him to forget us that much!

Today is Tatay's 57th birthday, and just like the past 6 Father's Day celebrations, we have decided not to bother him of our greetings anymore.

Read the full story...

An Invitation

I am very happy that the Supreme Court of the Philippines has dumped the Memorandum of Agreement on Ancestral Domain. I heard it from the Filipino News—Bandila, at 6:45 this morning.

Like many other Cotabatenos, I have also expressed My Protest against the MOA-AD last August 2008. Though I’ve been held in captivity inside this Australian poultry farm, I feel that the shrill squawking sound I made that time was heard!

I’m inviting you to join me as I uncork three bottles of champagne tonight!

Baybayin at Bigkasin

May isang suliraning hindi madaling lutasin kahit 636 na araw na akong nakatira rito sa Australia. Medyo hirap akong bigkasing gaya ng mga Australians ang ilan sa mga salitang Ingles. [Hindi rin pwedeng hindi ko ito bigkasing gaya ng pagkabigkas nila dahil siguradong hindi kami magkakaintindihan.] Napakalaki kasi ang kaibahan ng mga tunog ng ‘patinig’ nila rito kaysa kung paano natin ito binibigkas sa Pilipinas.

Mag-focus tayo sa patinig na ‘A’. Sa aking pandinig (na maayos pa naman po ayon sa resulta ng aking huling medical exam), magkasintunog ng ‘A’ at ‘I’ rito sa Australia!

HALIMBAWA: Ang isa sa mga pinakamalaking groceries/supermarkets dito ay I.G.A. Kung ako ang magbibigkas nito, sasabihin kong [ay-dyi-ey]. Hindi nila ako naiintindihan ‘pag ganun ang pagkabigkas ko, dahil para sa mga Australians dapat ay [ay-dyi-ay]!

MAY KWENTO ANG AKING MGA kaibigang Pilipinong nagtatrabaho sa Isuzu-Adelaide. Bigla silang natakot at nabagabag noong unang araw ng pasok nila sa trabaho. Bago raw kasi sila nagsimula noong umagang ‘yon tinanong sila ng kanilang Australian supervisor ng, “[Ar yu re-di to-die]?” Akala ng mga Pilipino, ang tanong ay, “Handa na ba kayong mamatay?” kaya hindi sila nakasagot, kinabahan at nag-alala ng lubusan. Nasa Australia sila para maghanap-buhay, hindi para mamatay! Mga tatlong araw rin bago nila naunawaang ang tanong ay, “Are you ready today?”

MADALAS [dahil kami’y nakatira sa isang lugar na 90kms ang layo mula sa capital city] ANG MGA DOKUMENTO AT bayarin namin sa bangko, telepono, internet at iba pang mga pribado at pampublikong tanggapan ay inaayos nalang sa pamamagitan ng pagtawag at pakikipag-uusap sa telepono.

May kaibigan ako ritong si John Caasi. Ang problema, kapag kinukuha na ang pangalan, at ipinapabaybay na ito sa kanya, hindi makuha-kuha ng kausap nya sa kabilang linya ang tamang spelling ng apelyido nya! Maririnig at makikitang matiyaga niyang binabaybay at binibigkas ito gamit ang Filipino-style English phonetics, “Ca-a-si, [si-ey-ey-es-ay].” May isang dokumentong noong dumating na kay John, ang nakasulat ay “John Ceesa.”

Kaya tumawag ulit si John... Binaybay at binigkas nya ulit ang kanyang apelyido, Australian-style phonetics na ang gamit nya, “Ca-a-si, [si-ay-ay-es-ay].” Nang dumating ang panibagong dokumento, “John Caasa” naman ang nakasulat! Sinubukan rin ni John ang phonetic alphabet pero hindi rin ito alam (?!?!) ng kausap nya sa kabilang linya, kaya hindi sila nagkaintindihan.

Ang mga salitang nagtatapos sa patinig na “O” ay isa ring isyu, lalo na rito sa S.A. [sa Queensland kasi hindi ko naman ito napansin]. Ang “Hello” kapag binanggit dito, ang naririnig kong tunog ay [He-loy], ang “Let’s go” ay [Lets goy], at ang "thank you" ay [theynk yoy]. Bakit kaya ganito sila? I don't knoY!

Kaninong phonetics ba ang tama, ang sa Pilipinas o ang sa Australia?

Alarm and Pleasures of Discovery

I HAVE A FEAR OF becoming completely innocent about so many things in this world should I focus merely on things directly involved in the operation of this isolated poultry farm in South Australia! For the past 192 days, my daily life has been revolving only inside and outside our chicken sheds. Despite the need of becoming, and my gradual transformation into a Jack of All Trades, I have now decided to explore the outside world again, just like what I was doing back in the Philippines.

My daily routine as a chook-minder really keeps me busy the whole day. I only come to realize just recently that, somehow, I am neglecting and mentally emancipating myself from the outside world—especially in business and finance (I am leaving everything to the world’s best economists), and in politics and law.

In business, for example, I literally don’t care if the companies and firms are already merging. As long as there is something good available in Myer’s and David Jones, or in Coles, IGA and Woolworths, I am not worried...

...the reason why I was surprised to discover that SARA LEE is not only producing the sexiest women’s undergarments, but is making the MOST DELICIOUS CHEESECAKES, as well! I really enjoyed eating it!

Kahinaan at Kalakasan

Nanghihina ang aking buong katawan! Halos hindi ko kayang maglakad sa loob ng manukan kaninang umaga upang alamin ang kalagayan ng aking mga alaga.

Alas-sais ng gabi kahapon ng bigla kong naramdamang ako’y nagsimulang manghina. Naibalita kasi sa telebisyong US$ 0.66 nalang ang halaga ng isang Australian dollar, binanggit pang US$ 0.96 ito noong nakalipas na Hulyo. Agad kong inalam ang palitan ng piso sa Au$. P31: Au$1 nalang, samantalang noong Hulyo ay umabot ito ng P42.

Bakit ganito? Hindi ko alam kung dapat ba akong matuwa dahil lumalakas na ang piso, o kung may karapatan ba akong malungkot dahil humihina na ang halaga ng salaping aking kinikita?

Kahit medyo mahina ako sa Math, napakahilig ko talagang mag-convert. Halimbawa, kapag bumili ako ng isang sakong bigas (5 kilo) sa Asian Store, Au$15 ang halaga nito. Ibig sabihin, P630 ito noong July, P465 nalang ito ngayon! Dapat ba akong matuwa?

Hindi ako ekonomista kaya hindi ko lubusang maipaliwanag sa aking sarili ang mga kasalukuyang pangyayari sa pandaigdigang merkado. Basta ang alam ko, trabaho lang dapat ako ng trabaho. Araw-araw kailangan kong panatilihing malusog at busog ang aking mga alagang manok. Hindi naman pwedeng bawasan ko ang oras ng aking trabaho dito sa manukang ito dahil P31 nalang ang palitan. Parang ayaw ko pa rin namang bumalik sa Pilipinas ngayon dahil lumalakas na ang halaga ng piso kontra Au$.

Kahit naghihina ang aking buong katawan, kailangan kong ipakitang ako’y may kalakasan! Bibili nalang ako ng masustansiyang mga pagkain at saganang suplay ng multivitamins. Mura lang naman ito ngayon, kapag i-convert.

KATIYAKAN

Minsan nakakasawa na rin ang ganitong gawain—ang mamulot, sumuri at maglibing ng mga patay! Pero kahit pakiramdam ko ngayo’y sawa na ako sa ganitong klaseng buhay ayoko pa rin namang mamatay.

...sa bagay, mag-iisang dekada nang araw-araw ay naging bahagi na ng aking buhay ang harapin at patunayan ang mga kadahilanan at kaparaanan ng mga karamdamang nauuwi sa kamatayan! At sa aking mga pagsusuri ng mga bangkay, hindi ko alam kung lubusan ko na ngang natuklasan ang mga katotohanan at hiwagang nasa likod ng kamatayan!

Nalaman ko nga marahil ang mga sanhi ng iba’t-ibang mga sakit kasabay ang mga pangyayaring naganap sa loob ng katawan na nagdulot ng agarang pagkamatay ng aking mga alaga, ngunit nananatili pa ring isang malaking katanungan sa aking isipan ang mga kahiwagaan sa likod ng kamatayan ng sangkatauhan...

Tuwing may mga tandang o inahin kasing namamatay, wala akong naririnig na mga pagtangis at wala namang nalulumbay! Kapag pinatay ko upang masuri ang may sakit na kulig wala naman itong mga mahal sa buhay na naliligalig. Kung mamatay ang isang guyang, wala naman siyang hinaharap na nasayang o di kaya’y mga pangarap na nakapanghihinayang! Mamatay man ang munting kuting, o pumanaw man ang isang tuta wala itong kaluluwang sa kabilang-buhay may mapapala! Sa mga nilalang na gaya nila, may kahulugan kaya ang kamatayan?

Ang Aking Tahanan

Ito ang aking tahanan, ito'y nasa gitna ng malawak na kabukiran ng South Australia. Ganito siya kung tingnan sa labas, napakaliit lang. Aking nasisilayan ang pagsikat ng araw sa bandang kanan nitong litrato, at doon din sa dulong 'yon ang aking pintuan. Ang nakatayong hugis "T" sa itaas ay ang antenna ng aking telebisyon.

Pagpasok na pagpasok mo sa aking pinto, makikita mo kaagad ang aking rice cooker, kahit dito sa Australia, kumakain pa rin po ako ng kanin, dalawa hanggang tatlong beses sa isang araw. Katabi nito ang bread toaster, at nasa itaas ang microwave oven. Ang kulay itim na yan ay ang simpleng stereo kung saan napapatugtog ko ang aking mga paboritong musika at nasusubaybayan ko ang daily countdown sa 107.1 S.A. FM.

Ayan ang saku-sakong bigas na aking binili sa kalapit na Asian Store, ang nasa kaliwang pinto na yan, na may kulay berdeng ilaw ay ang aking ref, na kung tawagin sa Australia ay fridge.

Nararamdaman kong parang gusto niyong buksan at makita ang laman nga aking fridge, kaya heto, dahil kaibigan kita pagbibigyan kita.

KALIWA. May kaunting double-smoked ham at bacon, isang dosenang itlog, at siyempre ang (aming produktong) marinated garlic chicken. Ang nasa gitnang palapag ay ang dalawang uri ng keso (with sweet chili flavor 'yong isa), at ang butter. Makikita mo rin dyan ang sariwang gatas na nasa kahon kung saan nakapatong ang isang kahon ng dates na inangkat pa ng Australia sa Iran. Makikita rin ang palamang Lady's Choice (sa ganitong sitwasyon men's choice na rin po ito) at ang strawberry conserve na paborito kong isama sa aking picklets sa almusal. Nasa pinaka-ibaba nakaimbak ang mga napapanahong prutas at ang aking mga paboritong gulay.

IBABA. 'Yang mga nasa door shelves ay ang orange at lemon cordial, at ang alak na galing Jacob's Creek. Nasa itaas na shelf ang breakfast cereals, Kraft mayonnaise at tsokolateng gawang Australia.

KANAN. Sa freezer ang mga sugpong nakabalot sa papel (talaga? Ganyan ang istilo ng Woolworths), ang pork ribs, karne ng tupa at ang niluto kong munggong hindi ko naubos.

Ito ang aking lababo at ang aking kalan. Sa kalang iyan ko iniluluto ang mga lutuing natututunan ko sa Wyatt's Kitchen at sa bago kong natagpuang My Food Trip. May maliit din akong hurnohan kung saan iniluluto ko ang aking paboritong hapunan.





Ito ang aking maliit na telly ('yan ang tawag ng mga Australians sa kanilang TV). Dito ko napapanood ang aking mga paboritong palabas, kasama na rin ang Bandila ng ABS-CBN sa SBS tuwing 6:45n.u.



Ito ang hapag-kainang ginagawa ko na ring computer table. Dito sa silid na ito kaya kong silipin ang buong mundo! Sa tulong ng aking laptop at ng Bigpond wireless modem (kulay asul sa litrato), ako'y nagkakaroon ng regular na kontak sa aking mga malalapit na kaibigan at mga kamag-anak.

Sa maliit na daigdig na ito unti-unti kong tinutuklas ang Mga Lihim ni Hudas at nakikisabay sa mga mapangahas na paglalakbay ng isang Anghel na Walang Langit. Dito ko rin nakilala ang madamdaming si Hiraya, at ang puno ng inspirasyong Dude of Distraction. Nakita ko rin kung paano makipagsapalaran ang isang Manilenya, Filipino in Canada, at ang isang mahusay na alagad ng sining sa Kuwait sa pamamagitan ng kanyang mga Pamatay Homesick.


Dito rin sa mesang ito gumagana ang aking pluma, ang kakaiba at espesyal na balahibong aking nabanggit sa nakaraan kong post.

At kapag ako'y napapagod at inaantok, hihiga na kaagad ako rito sa aking kama. Dito rin ako nagti-text bago matulog at nagsasabing good night and sweet dreams sa aking mga contacts sa Pilipinas.


Palaging may isang aklat sa tabi ng aking kama, na aking binabasa upang sumigla ang aking kaluluwa. Kung mapapansin niyo sa salamin, makikita ang isang maliit na bote, 'yan ay aking gamot pampahid na talagang nagagamit kapag ako'y pagod na pagod sa maghapong trabaho.

Sa loob ng aking tahanan ay may isang gitara. Hindi naman ako mahusay kumuskos nito, pero kapag dumating ang mga pagkakataong nais kong tumugtog, naririnig ko rin naman ang nakakaaliw niyang tunog! Huwag kayong mag-alala dahil wala naman akong kapitbahay kaya walang magagambala.

Naalala nyo siguro ang aking paminggalan, heto, ako na ang nagbukas para sa inyo. Hindi mawawala ang Milo bilang pang araw-araw na bukal ng enerhiya, at nariyan rin si Mama Sita na aking saklolo pag nagmamadali na akong magluto.

Ito ang aking tahanan, ang aking tahanang napakalayo sa aking Bayan. Kapag ako'y wala sa Aking Tambayan, siguradong dito nyo ako matatagpuan.

A QUILL IN THE NESTBOX (the story behind this blog)

THE CHOOK-MINDER IS LIKE an adventurous bird in a flock that has been flying and hopping from one place to another in his continuous quest for knowledge and wisdom. His long distance non-seasonal migration has been purposely geared towards finding the real success and happiness in life. In his search for the truth, joy, faith, hope, peace and love he was stranded alone in an isolated place in a foreign land. He felt so lucky upon finding a birdhouse yet he was so sad to discover that it has been deserted!

He decided to stay and occupy the birdhouse. As he entered, he found so many moulted feathers inside! There was a plume that looked distinctively unusual amongst the others, so he picked it up and kept it. Since then, he has been regularly exploring the area hoping to find a hen of his love to consummate his stay inside the nestbox.

His search continues until today. As he patiently waits for the fulfilment of his dreams, join him as he tells his stories and unveil his secrets that only his Quill in the Nestbox knows!

The Chook-minder's Holiday

Not everybody can spend public holidays, and I am one of them. It is not because I don’t own a boat, nor because my family and close friends are not here. It is because of my job as a chook-minder.

It’s Public Holiday Monday in S.A.! Today is Labour Day in South Australia, Australian Capital Territory, and New South Wales. This is another unusual celebration for a foreigner like me because as what the majority of the countries are doing, the Philippines is celebrating Labour Day every first day of May.

For many working Australians, as well as the permanent and temporary residents of this country, it is a period of relaxation and recreation because of the long weekend that has started since Friday evening! It is the time to link their caravan, or join their trailer (with their boat) on their four-wheels and drive to their favourite countryside or seaside. It’s the best time for camping, fishing, swimming (even this mid-spring), barbecue, and (especially yesterday, the
NRL Grand Final games) for sports. Families and friends would usually get together during holidays like this, so it’s an excellent opportunity to renew their bonds.


I can’t think of a livestock farmer, like me, who can just easily fly and enjoy unbothered during public holidays leaving their animals unattended—hungry and thirsty! Every person in the livestock industry has been living through the same plight as mine since they started to get engaged with the business.

Mates from another industry, especially those who are working in the
CBD would think that this is a curse. I’ve been in the livestock industry for more than 8 years already, and even back home I am in the same situation- no weekends, no holidays. I am on call 7 days a week. Some would think that we are obliged to do it because it is our job, otherwise we’ll lose our source of living.


Yes, we, in the livestock industry, are compelled to work 8 or more hours a day, 7 days a week. We are bounded to do it, not only because it is a million dollar business. We are devoted to do it, not only because it is our livelihood. We love to do it because it is our profession! All the time it is part of our vocation to take care of these creatures who cannot speak, nor gesture. All the time it is part of our calling to help these animals who cannot help themselves.

At the end of the day, it is not only the people who are directly involved with the livestock farming that benefit from this business. Everybody who is part of the biological food chain benefits from this industry! And like every industry, the livestock industry is everybody’s industry.

Can you imagine spending a long weekend without your milk, beef patty, sausage or steak? Can you imagine enjoying a public holiday without your bacon, pork or lamb chops, CHICKEN or an EGG?

Overheat

My air-con has been broken since winter, and because I still have a well-functioning oil-filled heater, I never bother myself to fix it before.

But now that it’s getting warmer and hotter, a cooler is already a necessity...

Read more...

Skin Matters

It’s only mid-spring but the sun is brightly shining and the temperature is uncontrollably rising! Actually, you’ll never think it's springtime because it actually feels like summertime.

Australian sunrays are skin-penetrating these days so I decided to take a sunscreen lotion at work this morning. After a 5-minute biosecurity shower, I started applying it on the parts of my skin which are exposed to the harmful sunshine. While doing it, my Australian workmate said that he doesn’t need it.

I HAVE ANOTHER STORY about my white Australian workmates in my previous job (a layer farm) in Southeast Queensland. While we [the Asians (Filipinos and Chinese)] were doing everything we could to avoid the sunshine, these white people would love to display themselves, half-naked, under the sun during smoko* break just to achieve their desired skin tan. I don’t know if they had worn their sunscreen protection before doing it; how I wish they did.

Being a foreigner who has just arrived in this land, I was so excited to tell my ‘white’ friends that back in the Philippines the use of a wide range of whitening products has already been part of our lifestyle! I enumerated these—the whitening soap, whitening lotion, whitening cream, whitening facial cleanser, whitening facial scrub, whitening facial wash, etc.

They were, actually, surprised to know about this because Australian shops are, obviously, not selling whitening beauty products! It is, indeed, very ironic that white-skinned people want a brown (copper?) complexion, while those who are naturally brown choose to 'peel their skin off' just to become white! [I also added that in the Philippines, white chicken eggs are much preferred than brown eggs. They were shocked again, because we were producing a million of brown eggs every day in that farm!]

Yes, I am promoting the use of sunscreen products. Whitening products? Well, if my fellow Filipinos back home are looking for some ways to cut their cost of living in order to cope with the high fuel and flour prices during this challenging period of global economic recession, may I suggest forgetting about these whitening products? It’s a big saving, I reckon.