Pasasalamat

Maraming Salamat Redlan's Web of Arts!

Isang karangalan para sa aking naisali ang The Chook-minder’s Quill sa galerya ng mga likhang-sining ni Redlan. Si Red ay isang kaibigan dito sa blogosperyo; una akong napadpad sa Redlan's Web of Arts dahil nakita ko ang kanyang kahalihalinang katha noon para kay Hiraya.

Nakakatuwang isiping sa loob ng mahigit isang taong pagsisiwalat ng mga lihim at pagkukwento ng The Chook-minder’s Quill, marami na rin akong nakilalang mga kaibigan, mga masugid na mambabasa at buong-pusong nagsusuporta nitong aking blog- isa na rito si Redlan.

Sa inyong lahat na patuloy na dumadalaw, dumadaan, nakikitambay, sumisilip, at nakikipagkwentuhan sa akin dito sa Manukan, maraming maraming salamat sa inyong lahat!

Huwag kayong mag-alala hindi po ito pamamaalam, hindi magsasara ang Manukan (kahit na may pandaigdigang krisis pang-ekonomiya)... Nang dahil sa inyo, si RJ/Kuya RJ/Doc RJ/Doc Aga ay nagkakaroon ng sapat na lakas at inspirasyong ipagpatuloy ang pakikipagkwentuhan sa inyo rito sa Manukan.

Mabuhay ang mga Filipino bloggers!





--------------------------------------

Taus-puso rin akong nagpapasalamat kay Yanah sa pagbigay niya ng award na Uber Amazing Blog (for amazing info) sa The Chook-minder’s Quill. Itinuturing ko itong isang hamon at inspirasyong patuloy ko pang lagyan ng kaunti ngunit makabuluhang kaalaman ang aking mga simpleng entries dito sa Manukan.

Kapag ang inahing manok ay mayroon nang inakay, hindi na natin ito makikitang kasama o lalapit sa kaniya ang tandang! Kapansin-pansing kapag lumalapit ang tandang sa mag-iina sa panahong ito, inaaway lamang ito ng inahing manok! Nagiging malapit lamang sila sa isa't-isa sa panahon ng ligawan at paglalahi.

-Redlan's comment in Rooster and Hen

It's a Bird!

Dromaius novaehollandiae

Ang ibong EMU [eem-you] ay madalas kong binabanggit dito sa The Chook-minder’s Quill, ngunit ngayon lang ako nagkaroon ng pagkakataong magkwento tungkol sa kanila. Tulad ng mga koala, ang emu ay katutubong hayop din ng Australia subalit nasasapawan sila ng katanyagan ng kangaroo. Gayunpaman, ang ibong ito'y kasali sa pambansang sagisag ng Australia.

http://www.anbg.gov.au/

Pumapangatlo ang emu sa mga pinakamalalaking ibon sa buong mundo; nangunguna ang ostrich at sinundan naman ito ng cassowary. Ang mga ibong nabanggit ay hindi nakakalipad, o ang mga tinatawag na ratites dahil napakaliit ng buto nila sa dibdib. Ang butong ito ay tinatawag na keel kung saan kumakapit ang mga lamang tumutulong sa paglipad ng mga ibon.

Naaalala ko noong ako'y nasa Queensland, ang mga emu (katulad ng kangaroo) ay madalas kong nakikitang pakalat-kalat lang sa kaparangan at mga bukirin, at kung minsan ay nakadungaw pa sa bakod ng babuyan- naghihintay na aabutan ng makakain. Samantalang dito sa South Australia isang beses palang akong nakakita ng magkapares na emuNG pakalat-kalat sa kabukiran- ito'y noong nakaraang buwan habang ako'y nagmamaneho papuntang Adelaide.

Mas luntian naman kasi ang Queensland kaysa sa mala-disyertong lalawigang ito kaya mas maraming mga usbong at buto ng iba't-ibang uri ng halaman, bungang-kahoy, at mga kulisap doon na siya namang paboritong kainin ng mga emu. Madalas umaaabot ng 2.5 kgs. na mga dahon ng halaman ang nauubos ng mga ibong ito sa iisang kainan.



Ang Katawan ng Emu

Naaabot ng emu ang taas na 6'7.2" (mas matangkad pa sa akin ng 6.2 inches), at bigat na 60 kgs (mas mabigat naman ako ng 30 kgs.). Halos walang pagkakaiba sa anyo ang mga lalaki at babaeng emu subalit naitalang mas malalaki ang mga inahin (40 kgs. ave.) kaysa sa mga tandang (36 kgs. ave.)- na halos kasimbigat lang ng sampung manok na inaalagaan namin dito kapag sila'y handa nang katayin.

http://www.kidcyber.com.au/

Ang emu ay ang nag-iisang ibong nakikitaan ng nagsasangang balahibo; at ang ibong tanging mayroong laman sa binti na kung tawagi'y gastrocnemius o mas kilala sa tawag na 'bagtak'. Tatlo lang ang kanilang daliri sa mga paa na bukod sa gamit nito bilang sandata, ay nakakatulong din sa kanilang mga bagtak upang sila'y makatakbo sa tulin na 50 km./hr.

Ibig sabihin kung babaybayin ang EDSA simula sa SM Mall of Asia hanggang sa GMA TV station sa Kamuning, kaya itong takbuhin ng mga emu sa loob lamang ng 30 minuto!

Malakas din ang huni ng emu, kapag walang nakaharang ay nakakaya nitong umabot hanggang 2 kilometrong layo! Halimbawang ang emu ay nakatayo mismo sa globong nasa harap ng SM Mall of Asia, maririnig hanggang EDSA-Taft Avenue ang kanyang huni!




Pagpapalahi at Pagpaparami

Ang mga emu ay naglalakbay ng magkapares, at tuwing taglamig sa bansang Australia, ito ay ang panahon ng kanilang pagpaparami (Mayo hanggang Hunyo). Sa panahong ito ay dumudoble ang laki ng bayag ng mga tandang kasabay ng pagtaas ng antas ng mga hormones (1 at 2) na may kauganayan sa pagpaparami.

Ang mga tandang na emu ay tumutulong sa mga inahing gumawa ng pugad na may kalagitnaang (diameter) 1.5 metro. Sa isang pugad ay mayroong 11 hanggang 20 na mga itlog na ang bawat isa'y may timbang ng humigit kumulang 900 gramo. Ang kabuuang timbang ng kulay berdeng itlog ng emu ay katumbas na halos ng isang dosenang itlog ng manok.

Kakaiba ang mga emu sapagkat ang mga tandang ang siyang naglilimlim ng kanilang mga itlog... at habang hinihintay na mapisa ang mga itlog, na tumatagal ng 56 na araw, hinding-hindi umaalis ang tandang sa pugad kaya nawawala ang halos 1/3 ng kanyang timbang! Sa panahon ng paglilimlim hindi kumakain at umiinom, hindi umiihi o dumudumi, at tumatayo lamang ang tandang kapag ang mga itlog ay kailangan niyang bilingin- na kanya namang ginagawa sampung beses sa isang araw. Ang mga hamog sa umagang nasa palibot ng pugad at naaabot lamang ng kanyang tuka ang tanging pinagkukunan nito ng maiinom, habang unti-unti namang nagagamit ang kanyang mga naipong taba ng katawan!

Habang nagpapakahirap ang tandang, ang inahing emu naman ay sadyang naghahanap na naman ng isa hanggang dalawa pang tandang upang siya'y magpalahi ulit! Hindi uso sa mga babaeng emu ang 'stick-to-one' kaya sa iisang panahon ng pagpaparami nakakatatlo sila ng tandang... dahilan upang ang isang pugad ng mga itlog ay maaaring may dalawa o tatlong ama.

http://www.kidcyber.com.au/

Kapag mapisa na ang ang mga itlog, ang tandang na emu rin ang nag-aalaga sa inakay na madalas tumatagal ng 18 buwan. Sa mga panahong ito ay tinuturuan niyang mabuhay ang mga sisiw habang inaalagan at pinuprotektahan naman mula sa mga mababangis na mga hayop.

Makikitang lubos na ang laki at anyo ng isang emu kapag sila ay isang taon o 14 na buwang gulang na, at sila'y maaaring mabuhay sa haba ng 20 taon!



Kahalagahan ng Emu
Nauuso at itinataguyod na rin sa ngayon ang pag-aalaga at pagpaparami ng mga emu sa Australia, hanggang sa Hilagang Amerika, Peru at Tsina dahil sa bukod-tanging karne, balat, at langis (ng katawan) nila. Sa edad na 50-70 linggo ay maaari nang katayin ang mga emu.

Ang karne ng emu ay isang uri ng red meat at sinasabing may kakaibang sarap at mababa sa taba ngunit hanggang ngayo'y hindi pa ako nakakain nito. Ngayon ay araw ng aking pamamalengke, kapag makakakita ako ng emu meat, bibili ako para ito'y aking matikman at malasahan upang maibahagi ko naman sa inyo.

Ang buo pang balat ng itlog ng emu ay maaaring maging napakagandang palamuti, lalo na kapag ito ay nahawakan na ng mga mahuhusay na mangangathang-kamay. Ito ay ibinebenta sa halagang Au$10-Au$20 ( Php300-Php600) bawat isa.

Sa kasalukuyan ay tinatayang mayroong humigit-kumulang na 630,000 hanggang 730,000 na mga emu sa buong Australia, at ang karamihan nito ay nasa Western Australia.

Si RJ at ang emu.

SOURCES:
Wikipedia
http://www.kidcyber.com.au/
http://www.australianfauna.com/
http://australian-animals.net/
Sariling pagmamasid ni Doc Aga.

A year and more...

I've been very busy for the past two weeks because of the chicken harvest... the reason why I forgot something very important about my blogging life!

Auntie Monette who is currently in London surprised me with these photos through the Yahoo Messenger just an hour ago! Dyarannn! The Chook-minder’s Quill has been in the blogosphere for a year and 5 days now!





RJ is inviting all of you- my dear readers to join me for a big celebration!

Ready... sing!

"Happy birthday to you, happy birthday to you! Happy birthday, happy birthday! Happy Birthday The Chook-minder’s Quill!"


Cheers!









Have a slice of cake, guys!

Auntie Monette is the number one fan of The Chook-minder’s Quill! Actually, she has been reading all the blogs listed on my blog roll, and all your comments in my posts. You can check your live traffic feed if you're in doubt. o",)

Thank you very much Auntie Monette for this very lovely cake and the red wine (which is surprisingly from Australia)!

B-YANAHan

Sinabi niya rito, "ang mabigat na bagay ay gumagaan kapag binitawan."

Pero kung ating titingnan ang pangungusap na ito, parang may kaunting kamalian! may isa pang napakagandang paraan para mapagaan ng isang napakabigat na bagay na ating pinapasan. Pakitingnan ang larawan sa ibaba.

www.seasite.niu.edu/.../Pabahay/culture.htm

Kung ang napakabigat na bahay na ito ay binitawan at iniwanan ng mga bumubuhat nito, anong mangyayari? Tama! Posibleng ito'y mawawasak at hindi na makakarating sa lugar na dapat sana'y paglilipatan nito! Hindi lang bahay ang masisira, apektado rin pati ang buhay ng mag-anak na dapat sana'y masayang titira sa bahay na ito.

Ang BAYANIHAN ay isa sa mga magagandang likas na katangian ng mga Pilipino. Kapansin-pansing kapag may isang mahirap na gawain sa isang nayon tulad ng (pagtatanim ng palay, pag-aani ng palay, at) paglilipat ng bahay, nagtutulungan ang mga magkakapitbahay upang maging madali, magaan at mabilis ang pagsasagawa nito. Dahil dito naging malapit ang bawat isa, kaya mabilis na umuunlad ang isang pamayanang Pilipino.

Sinasabing ang blogosperyo ay isa ring komunidad, at ang komunidad na ito ay binubuo rin ng mga Pilipino... maraming mga Pilipino.

Mababasa sa Kwentong iTo na may isang inang nangangailangan ng ating tulong at suporta nang sa gayo'y muli niyang makapiling ang kanyang tatlong anak. Bilang mga Pilipinong Blogero, magagawa kaya natin ang tinatawag na B-YANAHan? Sa tingin ko ay oo.

Ako'y naniniwalang ang isang mabigat na bagay ay tunay na gagaan kapag ito'y idinaan sa B-YANAHan.

Ang larawan sa itaas ay ipininta ni Joselito Barcelona, 1993

Ang kandila ng panalanging sinindihan ni Lord CM para kay Yanah.

Ang mga LIHIM at Kwento...

[Ito ay isa lamang sanang puna doon sa post ni Poging (ilo)Cano na pinamagatang Si Cris, si Ruel at Ako. Napahaba, kaya dito ko nalang ipinaskil. Nagkataong magkapareho pa kami ng pangalan ng isa niyang kaibigan.]


Hindi ko alam kung bakit kailangan pang sabihin ng agency na 'office staff' ang magiging position o ang trabahong pinapa-applyAn nila sa Dubai kung ang totoong trabaho ay diesel attendant pala... [Kasalukuyan kayang may trabaho noon sa Pilipinas sina Cris at Ruel habang pina-process ang visa nila? Pogi, pakisagot nalang.]

Kung ipinaskil kaya ng agency sa job ad nila at sinabi rin sa job offer/description na diesel attendant ang totoong trabaho (sa ganu'ng parehong sweldong natatanggap nila ngayon) tatanggapin pa rin kaya nila ang trabaho bilang isang diesel attendant kahit na sinabi ni Poging (ilo)Cano sa kanyang post na 'sayang din kasi ang kanilang pinag-aralan'?


Parang ganito rin 'yan. Ang visang iginawad sa akin ng Australian Department of Immigration and Citizenship sa una kong trabaho sa isang malaking piggery sa Queensland ang position ay 'Agricultural Technical Officer'. Ngayong lumipat ako sa manukan- 'Farm Overseer' naman.

AKO AY NAGPAPAKAIN noon ng mga baboy, naglilinis ng kanilang kulungan, humihila ng mga patay naming alaga (maximum 110kgs. mag-isa lang ako, may taling panghila at push cart na kargahan) palabas ng kulungan, naglilinis at nag-aayos ng mga kapapanganak na mga biik, nagababakuna (800 - 2,400 pigs every 2 days mag-isa lang ako), nagtuturok ng gamot sa mga may sakit na baboy, nagtatapon ng patay at nagda-drive ng loader/tractor.

BILANG ISANG Farm Overseer naman ngayon dito sa poultry... araw-araw, sa unang tatlong oras ng trabaho ko sa loob ng manukan, namumulot ako ng mga patay na manok [mga 300-400 bawat araw (ang iba'y nagsisimula nang mabulok)] gamit ang wheel barrow; kapag huling linggo na ng mga manok 3.6kgs na ang timbang nila multiply sa 50 hds, ganyan kabigat ang itinutulak kong wheel barrow sa 110m. na haba ng manukang ito. Naglilinis din ako ng mga control/computer rooms, nagtatanggal ng mga alikabok sa mga blower fans, nagtatapon/naglilibing ng mga patay na manok gamit ang loader, naghahanda ng mga kulungan sa gabi kapag may manghuhuli ng mga manok para dalhin sa dressing plant, nagpuputol ng mga makakapal na damo sa farm gamit ang mechanical slasher, etc.


WALA NAMAN KASI sa listahan ng mga job positions ng Australian immigration ang poultry farm attendant o piggery farm attendant. Talagang Agricultural Technical Officer at Farm Overseer lang ang positionG maaaring mabigyan nila ng working visa. Napakasarap basahin at pakinggan, di ba? Pero ang trabaho ay talagang farm attendant- at ito rin ang nakasaad sa job description na pinirmahan namin.

Ang kagandahan (?!?) lang dito sa Australia, lahat ng mga empleyado ng isang farm ay ginagawa pareho ang tinatawag na mga 'clean' at 'dirty' jobs, kahit supervisors at manager sila pare-pareho kaming nagtatrabaho nito. Madalas nga mas mahirap pa ang kanilang ginagawa kaysa sa mga farm attendants na tulad ko. Totoo ito, sa Queensland tatlong beses isang linggo, 2:00am naglo-load kami sa truck ng 205 na mga baboy (para dalhin sa slaughterhouse) kasama naming nagtatrabaho- tatlo kami palagi kasama ang manager, summer man o winter (nangyayari pa noong -3'C ang temperature!)

Dito sa manukan, ang manager namin sa kabilang farm (dalawang farms ang pinagtatrabahuan ko, MWF/TThS ang schedule) ay isang beterinaryong Pilipino na nagtapos sa isang kilalang pamantasan sa Pilipinas. Ginagawa rin niya ang lahat ng ginagawa ko (sa itaas nakalista), pati ang mga paperworks at kung anong coordination sa hatchery, feed mill at sa dressing plant sa kanya (alam ko dahil kapag nakabakasyon ang Iranian o Filipino manager, ako ang gumagawa ng mga trabaho nila).

Kahit papaano, masasabing mas madali pa rin ang trabaho ng isang poultry farm attendant; physically ay mahirap nga, pero pagkatapos ng oras ng trabaho pwede na akong mag-blog, samantalang ang manager namin 24 hrs. na nakabantay sa manukan, katabi niya sa pagtulog ang computer na nagmo-monitor ng temperature, humidity, feed at water consumption, etc. ng manukan. May naka-set pang alarm sa mobile phones nila para kapag nasa supermarket, malls o nagka-crabbing kami at biglang mabago ang setting ng temperature, tutunog ang mobile phone nila. Kailangang umuwi kapag ganyan para ayusin ang naging problema sa loob ng chook shed.



HINDI KO ALAM ang situation sa Dubai, pero dito kasi sa Australia kakaunti lang ang mga laborers. Inaayawan ng karamihan sa mga puti itong mga ginagawa namin. May suporta galing sa Australian government (Centrelink) ang mga walang trabaho, madalas mas mataas pa ang ibinibigay ng gobyerno kaysa sa minimum wage nila rito (na mas malaki pa ang kasalukuyang sweldo ko ngayon) kaya mas pinipili nalang ng mga locals na hindi magtrabaho at umasa nalang sa gobyerno nila- na ang perang ibinibigay sa kanila sa bawat buwan ay galing sa 19% tax na ibinabayad naming mga working visa-holders (at iba pang mga Australians na nagtatrabaho).

Dito halimbawa sa manukang pinagtatrabahuan ko ngayon, isang milyong manok ang aming inilalabas tuwing ika-60 na araw pero siyam lang kaming nagtatrabaho kasama na ang manager. Kulang na kulang sa mga mangagawa ang bansang ito kaya lahat kami ay naka- hands-on sa pag-aalaga (?!) ng mga manok. [Computer naman yata at automatic feeders at drinkers ang nag-aalaga sa mga ito.]

Kaya ayos lang 'yan para kina Cris at Ruel dahil nandyan na sila kayanin nalang nila ang trabaho bilang isang diesel attendant. Tulad ni Poging (ilo)Cano, maaaring magkaroon din ng pagkakataong ma-promote sila sa pinapasukan nila. At tulad ng madalas sabihin ng mga nagko-comment dito sa mga reklamo ko, "kaya mo yan, Doc Aga!" Kaya ko nga... kinaya ko, at kakayanin ko, alang-alang sa aking kinabukasan.

Kaya nga sa post kong Epidemics nailabas ko rin ang aking nakikita sa mga graduates ng Pilipinas, ganyan talaga ang nangyayari sa atin kasi ang ating bansa ay nahihirapan talagang makaahon sa kahirapan ngayon. Kung ano ang mga naging pambansang suliranin ng Pilipinas, hindi ko na kailangang sabihin pa rito.


MAY ISANG ARAL ding makukuha sa kwento nina Cris at Ruel, kapag pipirma ng kontrata, siyempre ang mas paniwalaan natin ay kung ano ang nakasulat sa dokumento hindi sa kung ano ang sinasabi ng agency.

Ngayon uulitin ko ang ang aking katanungan:

Kung ipinaskil kaya ng agency sa job ad nila at sinabi rin sa job offer/visa na diesel attendant ang totoong trabaho (sa ganu'ng parehong sweldong natatanggap nila ngayon) tatanggapin pa rin kaya nila ang trabaho bilang isang diesel attendant kahit na sinabi ni Poging (ilo)Cano sa kanyang post na 'sayang din kasi ang kanilang pinag-aralan'?

NAKATANGGAP AKO NG TAG mula kay Azel ng Panunumbalik ng Ulirat, heto isisingit ko nalang dito. Sana ay ayos na ito kay Azel.

Paki-click niyo nalang po para ito ay lumaki. Hindi na isang lihim ngayon ang aking sulat-kamay!

Nais ko ring gamitin ang pagkakataong ito para pasalamatan ang lahat ng mga sumusuporta at nagbabasa ng The Chook-minder's Quill- Ang mga Lihim at Kwento ng Isang Dayuhang Magmamanok.

Alimango

Mahigit isang taon na akong naninirahan dito sa Yorke Peninsula (map by http://www.yorkepeninsula.com/) pero noong Sabado ko lang nasubukan ang isa sa mga kinahihiligang gawin ng mga Australiano kapag mga huling araw na ng linggo. Karamihan sa mga malls dito ay sarado tuwing Linggo, dahil mas pinipiling puntahan ng mga taga-rito ang dagat, gulpo, o baybaying dagat para mangisda, manghuli ng mga alimango at mag-camping.

Kahit nga noong nasa Queensland pa ako, na humigit-kumulang 230 km. ang layo namin mula sa dagat, sinasadya pa rin ng mga taga-roon ang malayong baybayin gamit ang kanilang mga sasakyang hila-hila naman ang kanilang pinakamamahal na mga bangka.

Fishing boat; approximately Au$ 45,000

Ngunit dahil hindi pa namin kayang bumili ng bangka, nagpasya ang pangkat na sa Wallaroo jetty na lang magpalipas-oras habang namimingwit at nanghuhuli ng alimago. Galing Port Wakefield kung saan naroon ang manukan at ang Aking Tahanan, ang Wallaroo ay mga 30 minutong pagmamaneho rin sa bilis na 85 km./hr.

Wallaro jetty; Wallaro, South Australia

Ang mga dayuhang mangingisda.

A sand crab in the crab net (Au$ 15).

Ang pamimingwit at panghuhuli ng blue at sand crabs ay katulad din pala ng pakikipagsapalaran tungo sa katuparan ng ating mga minimithing pangarap sa buhay! Bukod sa dapat ay nasa tamang lugar at pagkakataon, kailangan din ang tiyaga, pinaglalaanan ng sapat oras, at mas nakabubuting maayos din ang samahan nang sa gayo'y may tuwa at galak habang nagtutulung-tulong sa panghuhuli ang mga pinakaaasam na mga isda't alimango.

Ngunit hindi basta may huli ay pwede na. Ang mga sand crabs (Ovalipes australiensis) dapat ay may habang 10 cm. para ito'y maiuwi; at ang mga blue crabs (Portunus pelagicus) naman ay dapat may sukat na 11 cm. Kapag maliit kaysa sa legal na sukat, kinakailangan itong itapon pabalik sa tubig kasama ang mga babaeng alimangong nakikitang may mga nabubuong itlog na sa kanyang tiyan.

photo from http://www.pir.sa.gov.au/

May mga mabibiling panukat, at ang sinusukat ay buong haba ng carapace mula sa kung saan sumusulpot ang pinakamahaba at kabilaang crab spines.


Dumating kami sa Wallaro jetty ng alas dose ng tanghali, at nagpasyang umuwi ng mga alas sais ng gabi. Sa anim na oras na aming pamamalagi roon, may nahuli naman kaming isang pulang isdang may lapad na dalawang pulgada at habang anim na pulgada; di namin alam ang pangalan o kaya'y nakunan ng litrato ang isdang 'yon pero mukha itong dalagang-bukid. Medyo minalas kami sa pangingisda pero sa isang dosenang alimango naman ang aming naiuwi noong gabing 'yon.

Isang napakasarap na hapunan! At siyempre hindi mawawala ang pinakapaborito kong ulam. Kahit na may isda't alimango na, mayroon pa ring katakam-takam na litsong manok sa aming hapag.


Nakakatuwa talagang lasapin ang sarap ng bunga ng aming pinagpaguran! Kung tutuusin nga, mas mahal pa siguro ang ibinayad namin sa gasolina (dahil apat ang sasakyang aming dala- sa Wallaroo nalang kasi kami nagkita-kita kaya hindi kami nakasakay sa iisang sasakyan lang) pero ang saya, galak at siglang naidulot nito sa amin habang sama-samang sinubukan ang hilig ng mga Australiano ay hindi naman mapantayan ng kung ano mang bagay.

Matapos naming kumain, napag-usapang dapat ay muling maulit ang pamamasyal at gawaing 'yon.

Protein Content

Chicken (leg, roasted) 3 oz. - 13.49 grams
Crab (blue, moist heat) 3 oz. - 17.17 grams

-http://www.annecollins.com/

INNOCENT (Epidemics II)

After serving almost 26 years in prison, the twelve convicts of the Benigno Aquino, Jr.-Rolando Galman assassination have been freed—two of them were released last February 6, 2009 and the remaining ten walked out of their detention cells last March 4, 2009. I don’t know if the multiple serious illnesses (hypertension, diabetes, kidney failure, etc.) they have had made them very lucky because their current health status was one of the palace’s bases for granting them the executive clemency.

Exactly a week after the 23^rd EDSA 1 commemoration (which was very notable due to the absence of the current Philippine president) was another remarkable day in history as the Malacanang Palace boasted her gesture of ‘political-wound healing’ by sending those convicts out of jail. It’s indeed a celebration for the family and friends of those who received the pardon, while it’s an absolute day of lamentation in the household and supporters of the former Sen. Ninoy Aquino, Jr.

August 26, 1983 - Friday; RJ's 4th Birthday Party

Photo taken 5 days after Ninoy's assasination.

WHO AM I TO SPEAK or to write about the issue here? I feel that I’m not in the right position to comment on this very sensitive matter because I am just an ordinary chook-minder who, 25 years earlier, was completely INNOCENT celebrating my 4^th birthday in North Cotabato five days after Ninoy shed his blood on the tarmac of the Manila International Airport.

I WAS ONLY SIX and a half years old during the 1986 People Power Revolution, a grade 1 pupil of Bialong Elementary School who indeliberately heard, “Tama na, sobra na, palitan na!” over the local radio station; a young boy who had unintentionally seen the waves of the meaningful hand gestures and imagined the two political parties being separately wrapped in red and yellow cloths on the screen of my grandmother’s black and white TV. In the succeeding years I had turned into a ‘promdi’ adolescent who met the Aquinoes and their family's immortal, political rival only in the history books; and finally transformed into a young professional who has been seeing the re-enactments and dramatization of the Martial Regime on the award-winning movies.

RJ with Lola Abe.

March 1986, Bialong Elementary School Recognition Day

Approximately a month after the People Power Revolution.

Last January 15, 2007 at exactly 5:10pm, I left my beloved country—Philippines, thru the Ninoy Aquino International Airport. That’s the only thing I had in close contact with ‘Ninoy’ since birth, and oh, before I forget... when I flew to Australia that day, I still have a 500 peso bill in my wallet.

These days, it seems that Ninoy Aquino is simply just the father of the controversial actress and a witty host Ms. Kris Aquino; he was also the man who has literally given his full name to Sen. Noynoy Aquino III; and the late husband of ex-President Cory Aquino who is currently fighting her battle against colon cancer, whose favourite colour is unmistakably yellow. [And a man whose family name is the same as the middle name of my late father, huh! Kamag-anak?!]

I don’t know if Malacanang’s decision to release the convicted killers of the proclaimed Philippine hero Ninoy Aquino, Jr. was the best ‘suture material’ that will excellently help in the ‘primary intention healing’ of the political wounds incised using the sharp scalpels of EDSA I and II (and if I may include, as well as the unhonoured EDSA III). I’m not really sure if the actual wound healing has already started because there seem to be an erroneous wound debridement on the ‘heart’ of the Aquino family as Senator Noynoy was quoted calling this clemency as a solid proof of injustice.

After more than 25 years, these convicts (who were active members of the Philippine Army when Ninoy was murdered) are still claiming their INNOCENCE on this crime. How about the inside story? Can we safely say that the truth behind this case has already been moulded with the ‘wax’—where the facts haven’t been buried but displayed behind the lying wax statue inside the museum, instead? I definitely don’t know!

Ninoy’s heroism was once ironically equated into a funny jig performed after the successful voting against the opening of the controversial second envelope during ex-Pres. Estrada’s impeachment trial.

How about tomorrow? How would my grandchildren identify ex-Sen. Benigno ‘Ninoy’ Aquino, Jr.? I am scared that in the future ‘Ninoy’ would only mean a dilapidated aircraft passenger terminal; or Ninoy would soon become an unnoticeable carved stone in the middle of Makati’s empty skyscrapers; and possibly, Ninoy’s value could only be as worthless as our rapidly depreciating five hundred peso bill!

photo from http://myepinoy.wordpress.com/

"The Filipino is worth dying for!"

-Benigno 'Ninoy' Aquino, Jr.

Epidemics

The Philippines... couldn’t just depend solely on poultry exportation to earn the sufficient amount of dollar to fill up it's nearly exhausted 'piggy bank'...

...Philippine human exports have been gradually increasing through the years leaving the one thousand one hundred and eight islands brain-drained!

Before I decided to come to Australia I had spent my last twenty-six months in the Philippines as a veterinary epidemiologist in a swine integrator. I was there to monitor 22 breeding farms, 11 nursery stations and 149 growing farms of the company. As a member of the animal health services group, I was busy visiting farms five days in a week, while spending the remaining two days for regular meeting, thinking, planning and decision-making. (Of course while I'm driving from farm A to farm B, and to farm C it’s the best time to ponder about my tasks, as well.)

IN AUSTRALiA. I’ve been working as a livestock farm overseer for twenty six months now; and during my first year of work in a piggery farm in Queensland, the veterinary consultant had only been there twice for a visit! I’ve been in this chicken farm for 14 months already (as a part of a team that produces 1,000,000 chooks every 60 days) but I haven’t seen even a single vet visiting just to simply say “Hi!” to these poor (rich?) birds!

Australian piggeries and poultries don’t need a close monitoring and regular surveillance of a veterinary epidemiologist, anyway, because for 776 days of my stay in this country, I’ve only seen nutritionally- and stress-induced scouring in pigs, and genetically- or nutritionally-related lameness in chickens! What a boring life!

Australian livestock farmers are complaining, though, because for ages, their government has been very stringent with their genetic importation laws—the reason why the genes of their stocks have been relatively getting worse. Based on my personal observations, I agree with these farmers. While the Philippines has been continuously producing lean finisher pigs having a well-trimmed belly with a broad shoulders and hams, Australian pigs are lamentably saggy having large bellies with tapered shoulders and hams, others actually have unhealthy hooves because of poor genetics.

YES, PHILIPPINES HAS the capability of producing muscular pigs because our importation laws has been allowing us to import the best genetic stocks from other countries, possibly (definitely?) up to the point that our sea- and airports become very imprudent. Proper quarantine and biosecurity measures could be sometimes (?) ignored, tolerating the entry of those disease-laden live animals, meat, eggs, milk and milk products, etc.

Our virology professor once said that, “All animal diseases are present in the Philippines, except rinderpest!” Name it, we have it. Whoowow! A Filipino veterinary medical student couldn’t help but feel the excitement that someday he could possibly become one of the best veterinarians in the world—a globally-competitive vet for the reason that every disease encountered in the field would gradually equate to expertise.

The Philippines has been modestly exporting poultry to Japan because it is boasting its freedom from avian influenza (or bird flu; and if this is virologically true I must be very proud). However, last December 2008 I was saddened by the news regarding the outbreak of Reston Ebolavirus in pigs of Luzon; and recently 6,000 hogs were humanely slaughtered and burned in Pandi, Bulacan as part of the measures to control the above-mentioned, dreaded viral disease of swine nowadays.

DESPITE THOSE undesirable physical features of the hogs in Australia, these relatively small, family-owned piggeries and dairy farms here are very fortunate to be granted with the important documents allowing them the mass exportation of live animals, pork, milk and dairy products, etc. in New Zealand, Singapore, and more... This is because animal diseases with biosecurity concerns are nonexistent in Australia.

The Philippines, however, couldn’t just depend on poultry exportation alone to earn the sufficient amount of dollar to save its sinking economy. Instead, the Philippine government is very proud of exporting its agriculturists and licensed veterinarians to work as livestock farm attendants in various 'critical animal disease-free' countries worldwide where their scientific knowledge is only indirectly necessary. Philippine human exports have been gradually increasing through the years leaving the one thousand one hundred and seven (...eight during low tide) islands brain-drained!

Brain... Filipinos are known to be brainy. Filipino veterinary epidemiologists and medical practitioners are very good in the prevention and control, as well as in the treatment of various zoonosis because they’ve been well-exposed and experienced since college days.

There is an ‘epidemic disease’ in the Philippine society, however, that doesn’t need globally competent veterinary and medical practitioners. The ‘causative agent’, preventive and control measures are already known but nobody would dare to administer the most effective treatment to this ‘communicable viral disease’ of our country...

...just wondering why can’t we humanely slaughter and literally burn all those who are infected with the ‘virus’?