Ang Kapalit

Sayang talaga! Hindi ko na naabutan ang seremonya ng kasal. Wala na akong magawa, tapos na ang lahat nang ako’y dumating. Kasal na sila, kainan nalang ang aking inabutan. Sayang talaga! Suot ko pa naman ang espesyal na damit at sapatos na matagal nang nakatago (dahil di ko naman nagagamit dito sa manukan).

Pinagpapawisan at humihingal akong pumasok sa restaurant na pinagdausan ng magarbong salu-salo. Lahat ng mga mata’y nakatutok sa akin, ‘di ko alam ang aking gagawin. Magkahalong panghihinayang, pagsisisi, pagkainis, lungkot, at pagod ang aking naramdaman. Marahil ako’y namumutla noong mga oras na ‘yon.

Bigla SIYAng ngumiti at kumaway nang ako’y kanyang nakita! Masayang-masaya SIYA, nababasa ko sa kanyang mga mata!

Pero ako, hindi ko alam kung saan ko ipo-posisyon ang aking sarili. Hindi ko alam kung ano ang aking sasabihin sa kanya. Hindi ko alam kung mauunawaan niya ang mga bagay na ihahayag ko sa kanya. Hindi ko nga rin alam kung bibigyan niya ako ng pagkakataong magpaliwanag. Gustong-gusto ko na talagang sabihin... Pero tama bang doon ko mismo sa kasayahang ‘yon isisiwalat ang lahat ng kahihiyang ito?

Alas dose ng tanghali ang kasalang magaganap. Pero alas-onse na ng umaga, 30 kilometro pa ang aking lalakbayin para makarating sa pagdadausan ng kanilang kasal! Ang malas ko talaga! Nakasarado ang mga kalsada dahil sa isang mahalagang parada. Kasalukuyang walang bumibiyaheng bus o tren sa Adelaide patungong Glenelg ng mga oras na ‘yon. Pinahinto lahat ang biyahe, nang dahil sa isang tradisyonal na gawain ng lungsod.

Mga tatlumpong minuto pa ang aking hinintay bago nagsimulang maglakbay ang mga bus! Dali-dali naman akong sumakay, ngunit alam ko nang ako’y mahuhuli na sa isang mahalagang okasyong aking dadaluhan.

Alas dose y media na nang ako’y nakababa ng bus. 30 minutes late na ako. Wala na talagang pag-asang ako’y makakahabol pa, pero binilisan ko pa rin ang lakad ko, nagbabakasakaling kahit kaunti, ay may maaabutan pa ako.

Halos tumatakbo na ako, natatanaw ko na ang aking pupuntahan! Malapit na malapit nalang! Ngunit... Bigla akong may narinig na napahak sa aking paanan! Dinig ko ang tunog, kahit na ang kalsada’y napakaingay. Habang ako’y patuloy sa mabilis kong paghakbang, bigla kong naramdamang lumuluwag ang sapatos na suot ko sa kanan. Damang-dama kong may malamig hanging gumagapang sa aking nakamedyas na mga paa!

Ako’y huminto. Tiningnan ko upang siyasatin kung ano problema sa aking nakasapatos na paa! Bigla akong nanghina, dahil ito ang aking nakita!

Nang matapos ang kainan, at nakauwi na lahat ng mga panauhin, nilapitan ko SIYA—ang aking kaibigan, sila ng kaniyang asawa... Ang bagong kasal. Ikinuwento ko sa kanila ang gusot na aking naranasan habang ako’y nasa daan papunta sa kasalan.

At ito naman Ang Kapalit, ang dahilan kung bakit ako na-late.